Zvicra thotë

Kalaja e vogël Vaas, lodhur e mirë sot, është e vendosur në malin Lens, brinjë, në një faqe interneti të qetë dhe të vetmuar.

Ai ishte, në shekullin e tetëmbëdhjetë, mbetjet e një "zotit të madh", por, në ndërtimin e saj, tregon një origjinë shumë më herët. Skenat e saj dented dhe të mbuluar me një shtresë të mureve çimentos akull janë afresket shumë kurioz të kujtuar koha e feudalizmit. Ajo tregon bujkrobërit lërim, në sytë e zotërisë dhe zonja, kalorës dhe xhamadan mbivendosje, një beefeater roje këmbë në hyrje të kalasë, një buf nën qepalla dhe më shumë dragons, monstres hideux décorant les fenêtres. Ces peintures si frustes et lézardées ne tarderont pas à disparaître si le pinceau d’un artiste ne vient pas, à brève échéance, chercher à les reconstituer.

Donc, avant l’époque où le grand châtelain Lamon était possesseur de cet ancien fief, qui dut être, selon toute probabilité, une seigneurie d’Anniviers, ce castel rustique était, vers la fin du XII siècle, une résidence d’été du chevalier de Morestel, co-seigneur de Granges et vidome de Bagnes, mort en 1334. La famille s’éteignit quelques années plus tard, et le château fut mis en vente pour payer les dettes de son dernier rejeton, Perrod de Morestel, mort en 1366.

Ajo ishte blerë nga një i huaj heshtur dhe të errët se një ditë ata gjetën varur në mes të dhomës madhe. Kalaja ishte vënë në shitje nga trashëgimtarët.

Dy blerësit ishin të pranishëm. E para ishte një njeri me një reputacion të neveritshëm, përfshirë kronike nuk ka ruajtur emrin, por u konsiderua një mosbesimtar. Me anë të parave dhe intrigës, ai arriti të larguar Bocquillard tij rivale, dhe menjëherë mori në posedim shtëpinë e tij të re.

Mal qira në prit, që natën e parë ai kaloi në kështjellë, ai kishte për të bindur veten se është e shqetësuar nga shpirtërat e këqij që do ta bënin atë të mos qëndrojë.

En Effet, il était à peine couché et sa lampe éteinte, qu’il voyait, à la faveur de la lune, un spectre se balancer au plafond, suspendu à un crochet de fer. Pastaj, faisant un effort pour chasser cette horrible vision, il se tournait contre la ruelle, emmitouflé dans ses couvertures. Mais à peine commençait-il à sommeiller, que sa chambre était envahie par un hallebardier qui le piquait de la pointe de son arme, par des chevaliers chevauchant autour de son lit, par les cris lugubres d’une chouette postée sur la fenêtre et de longs et terrifiants dragons qui sortaient du mur pour venir dresser leurs têtes affreuses près du lit.

La seconde nuit fut plus mauvaise encore: des rats d’une grosseur effrayante rampaient le long des boiseries, një muzikanti i binte harpës violë e tij në një stol, bërtiti gjeste xhelat që vazhduan të lëkundur, i shëmtuar, mes të dhomës. Dhe netë pasur sukses në këtë komedi infernal. Njeriu Gingerbread në të thata dhe nuk guxonte thonë asgjë.

Ajo ishte shumë, dhe si i zoti i ri nuk kishte asnjë besim në exorcisms ai vendosi, de Guerre Lasse, të braktisin kështjellën e tij. Për këtë qëllim, ai propozoi të rivale ta shitur lirë kala, duke përmendur qëllimin e tij për t'u larguar nga vendi për të shkuar në luftë nën flamurin e Count gjelbër.

Kontrata është lidhur, edhe pse blerësi i ri flairât një kurth nga pronari artistikisht. Dhe një ditë më vonë, Bocquillard pushtoi kështjellën.

Bocquillard ishte një njeri i mirë, i mundimshëm, vetëm, dhe devotshmëria pagabueshëm; ndërgjegje, vivait, kështu, shumë i lumtur.

Megjithatë, natën e parë ai kaloi në kështjellë, në dhomën e madhe, ishte shumë e keqe. Spektri xhelat, si më parë, shfaq nga bombol gazi zjarrfikës, dhe nxorrën goditje e tij, ndërsa e shtuna po fillonte nga e para.

Bocquillard ndezur llambën e tij dhe filloi të recitonte rruzaren. Çdo gjë u zhduk papërmbajtur, dhe pronar toke i ri kaluar tërë natën në lutje.

Tjetër, menduarit në fund ai i dëboi frymërat e liga, Bocquillard fjetur pa frikë. Por kjo nuk e kishte shuar dritë spektrin e tij u rishfaq me dragons saj mjek, Owls, kalorës dhe halberdiers vallëzimi. I varfëri ndezur Pasanik e tij, mori rruzaren e saj dhe filloi lutjet dhe litanies. Të gjithë u zhdukën sapo avull. Kjo situatë e paqëndrueshme nevojshme për të përdorur mjetet supreme. Bocquillard prandaj vendosur të besojë rastin e tij për të PRIEUR Lens, dhe kërkoni atë për të ardhur të shmangur frymërat e liga.

Por një vetë-respekt mbajtur atë, dhe, para se të filloni këtë qasje të fundit, ai mendonte përdorimin e një dredhi të pazakontë, por, me guxim dhe freski, do të dorëzojë perandorinë e djallit.

Quand la troisième nuit arriva, Bocquillard suspendit sa lampe à un clou voisin du crochet où le revenant venait se suspendre. Il monta sur un escabeau, attacha au crochet une corde qu’il se passa autour du cou, prit l’attitude d’un pendu, souffla sur sa lampe et attendit bravement l’arrivée du spectre. Celui-ci apparut bientôt sur le seuil de la chambre, por, voyant sa place occupée, il ne douta pas que ce ne fût lui-même qui était là, et s’écria d’une voix gutturale: « Ah! j’y suis déjà ! », puis il disparut en poussant un grognement.

Dès ce jour, le revenant ne revint plus jamais, et le brave Bocquillard put jouir en toute paix de la juste possession de son château.

aksion